[Advendure]: Έχοντας μπει πλέον μέσα στο 2019 και με βάση την μεγάλη εμπειρία σου, πως είδες την προηγούμενη χρονιά όσο αφορά το τρέξιμο, είτε αγωνιστικό είτε σαν λαϊκός μαζικός αθλητισμό.
[Γιάννης Δαγκόγλου]: Ξεκινώντας από τον αγωνιστικό αθλητισμό και ειδικά τους δρόμους αντοχής, είδαμε διεθνώς μια έκρηξη στις επιδόσεις στο κορυφαίο επίπεδο, πράγμα που αναλύσαμε και μέσα από το σχετικό άρθρο στο Advendure, σε αντίθεση με την ελληνική πραγματικότητα όπου για άλλη μια χρονιά οι επιδόσεις ήταν φτωχές. Όσο αφορά το τρέξιμο σαν χόμπι, συνεχίστηκε η ανοδική πορεία, ειδικά στο ορεινό τρέξιμο, κυρίως όσο αφορά την αύξηση των αγώνων και των συμμετοχών, όμως και εκεί οι επιδόσεις δεν είναι ικανές να συναγωνιστούν τον μέσο όρο σε διεθνές επίπεδο.
[Advendure]: Πως βλέπεις τις εξελίξεις στο ορεινό τρέξιμο μετά και από την θέληση της IAAF να εισάγει τους αγώνες βουνού στο καλεντάρι της και υπό την σκέπη της;
[Γιάννης Δαγκόγλου]: Όπως έχουμε ήδη αναλύσει σε προηγούμενο άρθρο, υπό την προεδρία του Sebastian Coe η IAAF μεταλλάσσεται σιγά-σιγά σε μια ομοσπονδία που προσπαθεί το προϊόν της που λέγεται τρέξιμο – σε όλες του τις μορφές και δραστηριότητες – να πάρει όσο το δυνατό μεγαλύτερο μερίδιο σε ακροαματικότητα και διάδοση. Βλέποντας την τεράστια ανάπτυξη που έχει το ορεινό τρέξιμο, σαν έμπειρος παράγοντας κατάφερε να θέσει υπό τον έλεγχο του (με το δέλεαρ για την παγκόσμια ομοσπονδία ορεινού τρεξίματος της συμμετοχής του αθλήματος στους Ολυμπιακούς Αγώνες) όλο το φάσμα των αγώνων ορεινού τρεξίματος τοποθετώντας όλες τις ομοσπονδίες κάτω από την ομπρέλα της IAAF. Αυτό κατά τη γνώμη μου σημαίνει ότι θα εξασφαλιστεί έτσι ένα πιο σταθερό και αντικειμενικό σύστημα παρακολούθησης και ελέγχου διοργανώσεων και αθλητών, σε συνεργασία με την ITRA. Επίσης, εκμεταλλευόμενοι την τεχνογνωσία της IAAF στην προβολή και εξασφάλιση τηλεοπτικών δικαιωμάτων για τους αγώνες ορεινού τρεξίματος θα υπάρξει περαιτέρω ανάπτυξη τους, αφού θεωρώ ότι θα εισέλθουν μεγάλα οικονομικά έσοδα από την καλύτερη προβολή των αγώνων.
[Advendure]: Ποια είναι η γνώμη σου για την εξέλιξη και την πρόοδο της προπονητικής μεγάλων αποστάσεων και ειδικά του μαραθωνίου, στον οποίο είδαμε καταπληκτικά πράγματα μέσα στο 2018 όπως επισήμανες και στο σχετικό άρθρο που δημοσιεύσαμε πρόσφατα; Eχουμε φτάσει στα όρια μας και τι άλλο έχουμε να δούμε στο μέλλον;
[Γιάννης Δαγκόγλου]: Όπως αναλύσαμε και στο άρθρο, την χρονιά που πέρασε είδαμε μεγάλη βελτίωση στον μέσο όρο των κορυφαίων επιδόσεων. Αυτό σημαίνει ότι αργά ή γρήγορα θα βρεθεί ο αθλητής που θα τρέξει τον Μαραθώνιο σε λιγότερο από 2 ώρες! Θεωρώ ότι αυτό θα συμβεί οπωσδήποτε μέσα στα επόμενα 5 ή 10 χρόνια. Αντίθετα στις γυναίκες, θεωρώ ότι σε 1 με 2 χρόνια θα πέσει το περίφημο παγκόσμιο ρεκόρ της Paula Radcliffe! Ο λόγος είναι ότι η Mary Keitany έχει δείξει ότι έχει τις ικανότητες να το καταφέρει. Στην προπονητική έχει αλλάξει ριζικά η φιλοσοφία της προπόνησης του μαραθωνίου και ουσιαστικά παρότι μιλάμε για έναν αγώνα διάρκειας 2 και πλέον ωρών, η προπόνηση έχει πάρει το χαρακτήρα της αντοχής στην ταχύτητα που διαθέτει ένας αθλητής των δέκα χιλιομέτρων. Ίσως και η εξέλιξη των ενεργειακών συμπληρωμάτων και γενικότερα της διατροφικής υποστήριξης κατά τη διάρκεια του αγώνα με νέα μόρια υδατανθράκων που εφευρίσκονται και υπόσχονται ότι θα δίνουν περισσότερη και πιο αποδοτικά την ενέργεια στον αθλητή, να αποτελούν το σημείο κλειδί για την κατάρριψη του μαγικού φράγματος των 2 ωρών στον μαραθώνιο.
[Advendure]: Μέσα στο 2018 είδαμε μερικά “περίεργα” συμβάντα όσο αφορά την μάστιγα του ντόπινγκ. Τι έχεις να πεις για το καυτό αυτό ζήτημα;
[Γιάννης Δαγκόγλου]: Καταρχήν δεν θα αναφερθώ σε πρόσωπα και γεγονότα που τελούν υπό διερεύνηση ή είναι σε πειθαρχική διαδικασία. Είναι γνωστό ότι το πρόβλημα είναι μεγάλο σε όλα τα επίπεδα, όλοι το ξέρουν, όλοι το συζητούν, κανείς δεν κάνει τίποτα ουσιαστικό, αρμόδιος ή μη! Προσωπικά εμένα μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι οι “ερασιτέχνες” δρομείς κριτικάρουν, κατακρίνουν, δικάζουν και καταδικάζουν αυτούς που ασχολούνται πιο σοβαρά με το άθλημα (δεν θα το έλεγα επαγγελματικά μιας και στην χώρα μας ουσιαστικά κανείς δεν αμείβεται καθαρά από το τρέξιμο όπως οι αθλητές υψηλού επιπέδου στο εξωτερικό), παρότι ξέρουν όλοι τους ότι μεταξύ των ερασιτεχνών το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο και σοβαρότερο. Σε τελική ανάλυση, από τη στιγμή που δεν υπάρχει έλεγχος μεταξύ των ερασιτεχνών (ούτε καν δειγματοληπτικά) καλό θα είναι τουλάχιστον να μην εκφέρουν αναπόδεικτές απόψεις και γνώμες σε ένα κυνήγι μαγισσών.
[Advendure]: Στην προπονητική σου φιλοσοφία, ακόμη κι αν μια συνεργασία με κάποιον αθλητή είναι πετυχημένη ποιες προϋποθέσεις θέτεις σαν προπονητής για τη συνέχιση της;
[Γιάννης Δαγκόγλου]: Θεωρώ ότι σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας (κοινωνικά, επαγγελματικά, οικογενειακά, προσωπικά) η βάση είναι το ήθος, που σημαίνει εκατέρωθεν αλληλοσεβασμός, εκτίμηση και εμπιστοσύνη. Αυτά αποτελούν τους θεμελιώδεις λίθους πάνω στους οποίους στηρίζεται οποιαδήποτε μορφή συνεργασίας για να αποδώσει καρπούς. Πιο συγκεκριμένα, η δουλειά ενός προπονητή και ενός αθλητή για να είναι ολοκληρωμένη πρέπει να υπάρχουν αυτές οι βασικές προϋποθέσεις. Ο οποιοσδήποτε συμβιβασμός ή έλλειψη σε κάποιον από τους παραπάνω παράγοντες αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει μοιραία στην λύση της όποιας συνεργασίας. Το όποιο φυσικό ταλέντο ή άλλη ευνοϊκή παράμετρος για την επίτευξη κορυφαίων αποτελεσμάτων θεωρούνται κατά τη γνώμη μου ελάσσονος σημασίας.
[Advendure]: Τα τελευταία χρόνια παράλληλα με την αύξηση των δρομέων βλέπουμε και μια αύξηση των προπονητών, τόσο στους αγώνες ασφάλτου όσο και στο ορεινό τρέξιμο. Θα θέλαμε να μας πεις την γνώμη σου σαν επαγγελματίας προπονητής δρόμων αντοχής γι’ αυτό το φαινόμενο.
[Γιάννης Δαγκόγλου]: Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, αλλά ούτε και ότι δηλώσεις είσαι! Στην πρώτη κατηγορία μπαίνουν οι απόφοιτοι γυμναστές εσωτερικού και εξωτερικού και στη δεύτερη οι χτεσινοί δρομείς – σημερινοί ξερόλες. Οι πανεπιστημιακές σπουδές παρέχουν θεωρητικές βάσεις για να εξειδικευθεί κάποιος σε ένα αντικείμενο. Από την άλλη, η έλλειψη τους και η στήριξη σε εμπειρικά βιώματα δεν αποτελούν εχέγγυο αλλά και απαραίτητα σε ποσότητα προσόντα για να ασκήσεις το επάγγελμα του προπονητή. Ένας προπονητής αξιολογείται για το έργο του σε βάθος χρόνου, με βάση τα αποτελέσματα των αθλητών του και κατά τη γνώμη μου την συνέχεια και σταθερή απόδοση τους πέρα από τραυματισμούς και άλλου είδους διακοπές στην προπόνηση. Σε αυτά είναι που χωλαίνουν οι εμπειρικοί προπονητές. Σε κάθε περίπτωση, θα δεχόμουν ότι κάποιος θέλει να βοηθήσει κάποιον να μάθει τα πρώτα βασικά σημεία της προπονητικής διαδικασίας, εφόσον το κάνει αφιλοκερδώς! Διαφορετικά γίνεται καθαρά και μόνο για το κέρδος και για προσωπική φιλοδοξία.
[Advendure]: Παρατηρούμε τόσο στους αγώνες υπεραπόστασης, όσο και σε μικρότερους αγώνες ασφάλτου και βουνού, μεγάλη απόκλιση στις επιδόσεις των πρώτων με τους τελευταίους, που μπορεί να φτάσει και 3-4 φορές παραπάνω. Είναι κάτι που έχει να κάνει με την διαφορά των επαγγελματιών με τους ερασιτέχνες αθλούμενους μόνο, ή αφορά και μια συζήτηση σχετικά με το αν πρέπει τα όρια στις “πόρτες” να είναι πιο αυστηρά; Μήπως μιλάμε για δυο διαφορετικά αθλήματα;
[Γιάννης Δαγκόγλου]: Υπάρχουν δυο σκέλη στους αγώνες. Το οργανωτικό και το αγωνιστικό. Οργανωτικά, οι διοργανωτές θέλουν μεγάλο αριθμό συμμετοχών για να έχουν πολλά έσοδα, τα οποία όμως επενδύουν ξανά στον ίδιο τον αγώνα. Αγωνιστικά βέβαια, αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να βλέπουμε αθλητές (π.χ. σε αγώνες υπεραπόστασης) να τερματίζουν σε κάποιες δεκάδες ώρες τον αγώνα, ενώ οι τελευταίοι μετά από μερικές ημέρες! Πιστεύω, ότι πρέπει να γίνει σαφής διαχωρισμός του αγωνιστικού με το ερασιτεχνικό κομμάτι, αν θέλουμε να μιλάμε για αθλητισμό επιδόσεων. Διαφορετικά ο αγώνας παίρνει το χαρακτήρα απλής διάσχισης!
[Advendure]: Με βάση τα στοιχεία που θα δημοσιεύσουμε σε λίγες ημέρες στην ετήσια έρευνα μας για το ορεινό τρέξιμο, τόσο ο αριθμός των αγώνων, όσο και των αθλητών συνεχίζουν να παρουσιάζουν μεγάλη αύξηση. Παρόλα αυτά, το αντίστοιχο αγωνιστικό επίπεδο δεν δείχνει κάποια σοβαρή βελτίωση. Που το αποδίδεις σε σχέση με όλο τον κύκλο εργασιών (αγώνες, σπόνσορες, ομάδες εταιρειών κτλ..) του αθλήματος;
[Γιάννης Δαγκόγλου]: Υπάρχει έλλειψη οργανωμένης προσπάθειας και θεσμικά (ΣΕΓΑΣ) αφού δεν υπάρχει αυτόνομος τομέας ορεινού τρεξίματος στην ελληνική ομοσπονδία παρά μόνο στα χαρτιά και παρότι όπως προανέφερα σε διεθνές επίπεδο γίνονται σημαντικές κινήσεις από την IAAF και σε επίπεδο ιδιωτικών φορέων (ομάδες εταιρειών, διοργανωτές μεγάλων αγώνων στη χώρα κτλ…) οι οποίοι δεν δείχνουν ενδιαφέρον να επενδύσουν και να οργανώσουν για τη συγκρότηση μιας ανταγωνιστικής ελληνικής ομάδας, στα πρότυπα των διεθνών ομάδων επαγγελματικής ποδηλασίας ή και ορεινού τρεξίματος. Βέβαια, το σοβαρότερο πρόβλημα αποτελεί το γεγονός ότι είναι φτωχή η δεξαμενή των ταλαντούχων δρομέων αντοχής στη χώρα μας (αθλητές με πολύ καλές επιδόσεις στο στίβο και στους αγώνες ασφάλτου) που θέλουν να ασχοληθούν με το ορεινό τρέξιμο, αφού οι επιδόσεις τους σε flat διαδρομές αποτελούν το εχέγγυο για την επίτευξη κορυφαίων επιδόσεων στο βουνό.
[Advendure]: Ορμώμενος από το τελευταίο σκέλος της προηγούμενης απάντησης σου, θα είχε ενδιαφέρον να μας περιγράψεις το πώς ένα μεγάλο ταλέντο σε αγώνες αντοχής σε μικρή ηλικία θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κορυφαίο αθλητή σε παγκόσμιο επίπεδο. Ποιες θυσίες πρέπει να κάνει και ποιες αρχές πρέπει να ακολουθήσει πιστά;
[Γιάννης Δαγκόγλου]: Τα ατομικά αθλήματα που απαιτούν μεγιστοποίηση της απόδοσης και κορυφαίες σε παγκόσμιο επίπεδο επιδόσεις είναι από μόνα τους ρατσιστικά! Όπως έχεις και εσύ σωστά πει κάποια στιγμή, δεν είναι όλα για όλους! Για να επιτύχεις να μπορείς να πρωταγωνιστήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο πρέπει εκτός από το να έχεις το φυσικό ταλέντο (κάτι αυτονόητο) να έχεις και την θέληση και την υποστήριξη για να μπορέσεις να ασχοληθείς αποκλειστικά για κάποια χρόνια με την προετοιμασία του σώματος σου για να επιτύχει κορυφαίες επιδόσεις. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να απομονωθείς και να συγκεντρωθείς εξ ολοκλήρου στην προπόνηση, σε κατάλληλο περιβάλλον, με ικανούς προπονητές, με άξιους συναθλητές, σε περιοχές κατάλληλες για προπόνηση (υψόμετρα, όπως Κένυα, Αιθιοπία κτλ..). Έχουμε πολλά παραδείγματα από λευκούς Καυκάσιους δρομείς που κατάφεραν να φτάσουν να ανταγωνίζονται κορυφαίους μαύρους αθλητές μένοντας όμως και κάνοντας προπόνηση μαζί τους, κυρίως στην Αφρικανική ήπειρο. Δεν υπάρχει κάποιο μυστικό παρά μόνο η προπόνηση και η αφοσίωση σε αυτό που επέλεξαν να κάνουν, αλλά και η διαβίωση σε πρωτόγονες και σκληρές συνθήκες.
[Advendure]: Κλείνοντας, την περασμένη χρονιά είδαμε κάποια θετικά μηνύματα από νεαρούς αθλητές και αθλήτριες, κυρίως σε αγωνίσματα στίβου. Βλέπεις κάποιοι να έχουν τα προσόντα για να πρωταγωνιστήσουν εκτός Ελλάδας τα επόμενα χρόνια;
[Γιάννης Δαγκόγλου]: Τα ταλέντα στην χώρα μας δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν, αλλά δεν έχουν την αναμενόμενη εξέλιξη. Δεν θα αναφερθώ σε μεμονωμένα ονόματα, αλλά πιστεύω ότι υπάρχουν 5-6 ταλέντα από την κατηγορία των εφήβων και πάνω συνολικά, όμως δεν βλέπω ούτε διάθεση, ούτε νοοτροπία και ούτε χρήζουν της κατάλληλης προσοχής και υποστήριξης για να εξελιχθούν αθλητικά. Όπως ανέφερα νωρίτερα είναι μονόδρομος η διαμονή και προπόνηση σε μεγάλα προπονητικά κέντρα, σε υψόμετρο, στο εξωτερικό. Χωρίς αυτά οι έλληνες αθλητές θα μείνουν να πρωταγωνιστούν μόνο σε εθνικό επίπεδο.
Δημήτρης Τρουπής
