Αυτό που συμβαίνει στον δρομέα στη φάση στήριξης του ποδιού, εξαρτάται κυρίως από τον τύπο της επιφάνειας πάνω στην οποία τρέχει.
Και από όλες τις πιθανές επιφάνειες, "Η άσφαλτος είναι εκείνη που καθορίζει την πιο απότομη ελαστική απόκριση και εκείνη στην οποία οι ικανότητες στρεπτικής αντιστάθμισης είναι περιορισμένες", λέει ο έμπειρος αθλητίατρος σε θέματα βιομηχανικής του τρεξίματος , Dott. Luca De Ponti, ο οποίος στο περιοδικό μας, όπως και σε πρόσφατο άρθρο στο site www.correre.it, έχει ορίσει την "αντιστάθμιση στρέψης" ως "την δυνατότητα από το πέλμα του παπουτσιού να γλιστρήσει ελαφρώς στο οριζόντιο επίπεδο για να αντισταθμίσει τη συστροφή του άκρου με αποτέλεσμα την προστασία από τραυματισμούς στους μύες, τους τένοντες και αρθρώσεις. "
Δυστυχώς, όμως, η άσφαλτος είναι επίσης η επιφάνεια στην οποία τρέχουμε πιο συχνά, τόσο σε αγώνες όσο και σε προπόνηση, ειδικά το χειμώνα, όταν ο κακός καιρός και το σκοτάδι αποτρέπουν τους δρομείς να τρέχουν σε χωματόδρομους. Εδώ είναι και η ανάγκη να γνωρίζουμε καλά τους κινδύνους στους οποίους ο δρομέας εκθέτει τον εαυτό του τρέχοντας στην άσφαλτο και τις ασκήσεις που πρέπει να κάνει για να "εκπαιδεύσει το πόδι" ώστε να ανταποκρίνεται πιο αποτελεσματικά.
Οι κίνδυνοι του να τρέχει κάποιος στην άσφαλτο
Τα τραύματα που δημιουργούνται από την άσφαλτο επηρεάζουν κυρίως το μυϊκό σύστημα "... ακόμη κι αν δεν έχουν γίνει συγκριτικές μελέτες σχετικά με τη ραβδομυόλυση (φυσιολογική καταβολική αποικοδόμηση των μυϊκών ινών) - εξηγεί ο De Ponti - μετά από αντίστοιχες προπονήσεις σε άσφαλτο και σε χωματόδρομο. Πρέπει επίσης να εξετάσουμε την επιβάρυνση των τενόντων, ιδίως των Αχίλλειων τενόντων , οι οποίοι, στον δρομέα που έχει σωστό από άποψη βιομηχανικής τρέξιμο, μπορούν να καταπονηθούν αρκετά. Επίσης, η σπονδυλική στήλη ένα άλλο μέρος του σώματος που δέχεται ιδιαίτερη επιβάρυνση και υπάρχει αυξημένο ρίσκο τραυματισμού , ιδιαίτερα όταν το βάρος του δρομέα είναι μεγάλο, όταν η απορρόφησης των κραδασμών από το τρέξιμο των κάτω άκρων δεν είναι ικανοποιητική , όταν η προπόνηση είναι υπερβολικά αργή και μεγάλης διάρκειας , όταν υπάρχει μια ανατομική προδιάθεση λογω αδυναμίας στην οσφυϊκή περιοχή και όταν η δύναμη των κοιλιακών μυών δεν είναι στο κατάλληλο επίπεδο.
Εκπαιδεύστε την ικανότητα λειτουργική ικανότητα του ποδιού
"Όποιος τρέχει με αργό ρυθμό - ο De Ponti συνεχίζει - θα πρέπει να επικεντρωθεί στο ελαστικό αντανακλαστικό στην φάση της στήριξης, προσπαθώντας να μειώσει ελαφρώς το βήμα, μια αλλαγή που προκαλεί τη μείωση του χρόνου στήριξης του ποδιού.
Στην ουσία: είναι μια καλή άσκηση να προσπαθήσετε να μειώσετε το μήκος του βήματος και ταυτόχρονα να αυξήσετε λίγο την συχνότητα του διασκελισμού. Με αυτό το σύστημα δεν θέλετε να βελτιώσετε την απόδοση σε έναν αγώνα δρόμου, αλλά προσπαθήστε να εξασκηθείτε για να κάνετε πιο ‘’αεράτη’’ την κίνηση!".
Επομένως, θα πρέπει να αφιερώσουμε ένα μέρος της προπόνησης ώστε να φροντίσουμε να μειώσουμε το μήκος του βήματος. "Αυτή η ικανότητα να ελέγξουμε το μήκος του βήματος θα είναι πολύ χρήσιμη όταν προσπαθούμε να τρέξουμε γρηγορότερα", παρατηρεί ο De Ponti. Είναι επίσης χρήσιμο να διεξάγουμε αυτή την άσκηση τρέχοντας σε κατηφόρα : η δύναμη της βαρύτητας, σε συνδυασμό με το μικρότερο βήμα, θα μας βοηθήσει να έχουμε πιο γρήγορες και αντιδραστικές στηρίξεις, που θα ‘’ξυπνήσουν’’ την ‘’ευαισθησία’’ του ποδιού ».
